به رنگ آسمان

یک

هر روز می‏ بینیم آدم‌هایی را که برای فرار از تنهایی ساعات زیادی را به چت کردن اختصاص می‏دهند، آن هم با یک غریبه که هیچ‌چیز از او و اخلاقش و خانواده‌اش و عقاید پنهانش نمی‌دانند. خب برادر من! خواهر من! چرا خواستگاری نمی روی؟ چرا خواستگار نمی‌پذیری؟ مثلاً فکر کردی خودت می‏توانی با تفأل به دیوانه‌های اینترنتی نیمه‏ ‏گم شده‌ات را پیدا کنی؟ حتی اگر این امکان باشد امکان یافتن نیمه‏ ‏گم شده در جلسه‏ ‏خواستگاری هم به قوت سر جای خود هست؛ و حتی اگر به زعم شما آن امکان باطل باشد... خب دمتان گرم! پس چرا بعد این همه وقت نیمه را پیدا نمی‌کنید؟ یا اگر پیدا کردید چرا با او مطرح نمی‌کنید و این قدر لفتش می‏دهید؟ آیا مشکل ترس است؟ یک بار پیشنهاد دادن و رد شدن، یا خود را در معرض پیشنهاد قرار دادن و پس از مطالعه بیشتر پشیمان شدن، بهتر است یا هرگز پیشنهاد ندادن و پیشنهاد ندیدن؟ واقعاً متأسفم برای کسانی که بلاتکلیفی را بر روشن شدن تکلیف ترجیح می‏دهند.

سه

«چت بما هو چت» و «چت برای چت» یعنی «وصال با فراق» و آن رابطه و پیوندی که آدم‏ها ‏را از هم دور می‏کند. و یعنی آن افسونی که فرصت عشق و رفاقت را به تونل مرگ و تباهی تبدیل می‏کند.

چهار

خاک بر سر کسی که زندگی نکند، چت کند.